Dag 7 & 8: Bezoek gekregen, op bezoek gegaan en aanbiddingsleiders stalken.

Uit beleving van Naomi en Anniek.

D O N D E R D A G


Deze dag begon met een karig ontbijt. Ondanks het feit dat we elke dag bij zowel lunch als avondeten een zak brood (1000g) cadeau krijgen, waren er deze ochtend weinig sneetjes meer te bekennen. Na een zoektocht door de keuken werden de bananen, yoghurt en overgebleven sneetjes aangevuld met chocoladetoetjes en biscuitjes. Na het ontbijt splitsten we ons weer in twee groepen, waarvan de ene deze donderdag zou gaan helpen met cement storten en de andere met de kinderen.

Zoals gewoonlijk waren de kinderen weer goed op tijd en kwamen de nu toch wel overrated hoki poki en chuchuwa weer voorbij. Chris vertelde vandaag bovenop de helling de kinderen over de grote visvangst. Daarop aansluitend werden bamboestokken omgetoverd tot vishengels met van papier gemaakte vissen die voornamelijk werden volgeplakt met stickers en onder de glitters zaten. Er werd daarna weer flink gedanst, gespeeld en ‘paardje gereden’ en voor we het wisten was het alweer twaalf uur en vonden de kinderen netjes twee aan twee de weg weer naar huis.

Ondertussen hadden we bezoek gekregen. Jannie Huisman, een Nederlandse die nu al tien jaar in Roemenië woonde, samen met haar (geadopteerde) dochtertje Debora(h). Jannie vertelde dat er veel kindjes zijn zoals Debora(h) die worden geboren doordat jonge zigeunermeisjes, soms alleen al voor een blikje cola of een pakje sigaretten, naar bed gaan met een oudere man. Meisjes van twaalf of dertien jaar kunnen daar meestal niet de gevolgen van inzien en ook zijn ze te kwetsbaar. Hier, in Tirgusor, proberen ze met hulp van de naschoolse opvang de kinderen te leren dat dat soort dingen niet normaal zijn. Met dit in ons achterhoofd gingen we na de lunch op bezoek bij mensen (thuis) in het zigeunerdorpje. Samen met de ‘papp’ Laslo (pastoor van o.a. het zigeunerkerkje) en Sofi, die voor ons zou gaan vertalen. Toen we met de auto het dorpje in reden, werden we uitbundig verwelkomd door de kinderen. Op het moment dat er geen handen meer vrij waren, liepen we naar iets wat op het eerste gezicht een degelijk huis leek, maar dichterbij toch meer weg had van een hutje. De papp vertelde in het Hongaars dat hier een opa en oma woonden, die twintig kleinkinderen hadden waarvan er op dit moment wel elf bij hen in huis woonden. Nadat hij uit was verteld, was er gelegenheid om rond te lopen en konden we vragen stellen. De oma vertelde dat ze niets miste, omdat ze liefde en God had. Ook de opa was enthousiast over Jezus, ondanks de omstandigheden waarin hij zich bevond. Wel zijn we er achter gekomen dat de kinderen hier best wel wat liefde missen. Dit vooral omdat ze zo van de aandacht genieten die wij ze ’s ochtends geven. Zo beseffen we ons beter welke effecten we hier mogelijk hebben.

We waren deze ochtend ook begonnen met het cement storten in de ruimte die ontstaan was door de weggehaalde muur. Kruiwagens vol vers gedraaid cement werden af en aan gesjouwd. Gelukkig hadden we die tweede kruiwagen, waardoor het proces iets minder veel tijd kostte. Er was immers geen tijd te verliezen, aangezien cement niet voor altijd vloeibaar is en al helemaal niet bij de temperaturen hier in Roemenië. Ondanks dat moest er toch een dag voor uitgetrokken worden voor de hele ruimte voorzien was van een laag cement. Maar het resultaat mag er zijn; er ligt nu een mooie, strakke vloer, met het logo van onze kerk en het jaartal erin gekerfd. Zie foto. Dit alles was nooit mogelijk geweest zonder de inzet van Lisanna, Pieter en de twee pastors, die vol overgave de zware kruiwagens talloze meters heen en weer gesleept hebben.
Ook wel leuk om te weten is de creativiteit die ontstond bij Hendrika bij het zien van de mortel*. Er was namelijk het idee om gezichtsmaskers te maken van de klei die tussen de mortel zat. Maar uiteindelijk is er niks van terecht gekomen.

PS. Ooit zin om iets zinloos te doen? Ga dan vliegen doodmeppen terwijl de deur wagenwijd open staat. Vragen of tips? Vraag gerust om raad bij Chris of Anne-Lotte.
*mortel = mengsel van cement, zand en water om mee te metselen Synoniem: specie

V R I J D A G



Na dit keer wel een goed ontbijt gehad te hebben, waren wij er klaar voor. En de kinderen vanzelfsprekend ook, gezien het tijdstip waarop ze alweer voor onze poort stonden. Al snel werd het dansen te heet en gingen we over naar het bijbelverhaal dat dit keer verteld werd door Laura. Het ging over de goede herder. Laura vroeg de kinderen wat volgens hen een goede herder is, zij antwoorden dat hij een goed hart moet hebben. Daarna vroeg ze hoe een slechte herder zou zijn, als antwoord kwam dat een slechte herder een slecht hart zou hebben. Hierna gingen de kinderen knutselen. De kinderen plakte watten en twee oren op een badmuts om het op schepenmutsjes te laten lijken. Met als resultaat dat er allemaal schaapjes rondliepen. Buiten introduceerden we het Hollandse snoephappen aan de kinderen. Dit veroorzaakte wat grappige gezichten die gelukkig vastgelegd zijn door Fleur. Na nog wat gedanst en gevoetbald te hebben gingen de kinderen weer richting huis.

Vandaag was er tijdens het kinderwerk al gang gemaakt met het opruimen van de berg puin in de tuin (haha, dat rijmt). Het puin werd op een kar geschept en met een trekker weggebracht naar een nog onbekende plaats voor de mensen die meegingen. Ze zaten achterin op de stenen en op random plekken werd het puin gedumpt, bijvoorbeeld op gaten in de weg of middenin een weiland. Maar op dat na werd er deze middag niet veel uitgevoerd. De meesten hielden siësta.

Al ergens aan het begin van de week had Gijsbert een post van Hanne op Facebook gezien waarin stond dat hij met zijn band op een festival in Hongarije was. Hanne is dus Hanne de Vries, die bekende aanbiddingsleider, weet u wel. Dat festival was in de buurt van Debrecen waar wij zaterdags heen zouden gaan. Het plan ontstond om een ontmoeting met Hanne te regelen en er werd een privé-bericht via Instagram naar de aanbiddingsleider gestuurd. Maar na een aantal uur was er nog steeds geen reactie. Dus stuurden we een berichtje naar Hanne via Facebook, dit was net voordat de reactie via Instagram kwam. Dit maakte de situatie een beetje awkward. Gelukkig reageerde Hanne positief, maar helaas zou er van een ontmoeting niets komen want hij was al weer op de terugweg.

Na het eten hadden we een iets andere stille tijd. We begonnen met wat zingen en schreven daarna een brief aan God. Hier kwamen hele bijzondere momenten uit voort en zelfs tranen vloeiden. Een uur later waren we alweer live te zien op Facebook. U heeft natuurlijk ook gekeken. ZO NIET??!? Wacht dan niet langer, de video is te bekijken op onze Facebookpagina. Er is de mogelijkheid dat we nog een keer live gaan. Houd Facebook en WhatsApp dus goed in de gaten!

« »

© 2024 Mission Roemenie. Thema door Anders Norén.