Maandag

Door onze ‘roommates forever’ Hilde Legemaat en Fleur van Snippenberg. (Maar omdat Fleur al na twee zinnen afhaakte, heeft Anne-Lotte haar plaats ingenomen)

Na een korte nacht was dan de laatste dag in Roemenië aangebroken. We begonnen de dag met een stevig ontbijt, want het beloofde een warme en intensieve dag te worden. Zoals we ondertussen wel gewend waren, stonden de kinderen alweer vroeg voor de poort te wachten totdat we ze eindelijk binnen lieten. We begonnen met wat gezellige dansjes, ondertussen gingen boodschappenman Jan met zijn knechten Naomi, Anne-Lotte en Hilde naar de supermarkt. Ze kochten daar weer bergen met lekkers om de laatste dagen door te kunnen komen. In de tussentijd dansten de kinderen vrolijk door. Het bleef alleen niet bij dansen, er ontstond een water gevecht wat uiteindelijk uit de hand liep. Na heel wat natte kinderen en andere natte mensen kwamen de juffies naar buiten en spraken ons toe. Dat was het einde van het watergevecht. Zoals ons motto luidt: We doen maar wat. Zo improviseerde Hilde een verhaal over dat God van alle kinderen houdt en dat je altijd bij Hem mag komen. Daarna begon het beauty tafereel. Het idee was meiden binnen en jongens buiten, maar al snel mengde alles zich en zaten we met z’n allen nagels te lakken en haren te doen. Ook Pieter werd onder handen genomen. Zijn haren werden mooi ingevlochten en zijn nagels werden mooi blauw gelakt. Toen de kinderen weg waren, wist hij niet hoe snel hij de nagellakremover moest zoeken. Maar hoe werkt zoiets? Gelukkig was daar Hilde om Pieter te helpen. Het was onze laatste dag dus moesten we (helaas) afscheid nemen van de kinderen. We hadden briefjes geschreven met erop: Jésus szeret téged (vertaling: Jezus houdt van jou) aan die briefjes hadden we een snoepje geknoopt. Na vele knuffels en lang gezwaai waren de kinderen dan toch echt weg. Of toch niet? Ze kwamen namelijk nóg een keer doei zeggen. Daarna was het ook tijd om afscheid te nemen van alle werknemers waar we mee hadden opgetrokken. We maakten kaartjes met köszönöm (vertaling: dankjewel) erop en gaven ze chocolade.

’s Middags was het chilltijd, totdat we besloten om toch maar foto’s te gaan maken bij een zonnebloemveld. Na heel wat verlepte zonnebloemvelden gezien te hebben, vonden we er één die er wel mooi uit zag (alles voor de foto’s!). Na een uitgebreide fotoshoot gingen we weer terug. Maar Pieter vond het tijd voor een jeepsafari met onze bus, dus daar gingen we over het zandpad proberend de gaten te ontwijken. Jan was niet zo snel, dus reed Pieter maar alvast naar huis. Het duurde alleen wel erg lang voordat Jan kwam, dus begonnen de inzittenden in de andere auto zich zorgen te maken. Want ja, misschien waren ze wel het ravijn in gereden. Daarom besloten we maar weer een stuk terug te rijden. Niets bleek minder waar, ze stonden gewoon nog ergens foto’s te maken.

Ondertussen in huize De Open Hof te Targusor bewaakten Marije, Ilona en Anne-Lotte het huis. Terwijl Marije en Ilona op bed lagen te niksen was Anne-Lotte hard aan het zwoegen: ze deed de afwas van vijftien mensen helemaal in haar eentje. Niet alleen de afwas van de lunch, maar ook die van het ontbijt stond er nog. Wij kunnen u vertellen dat moet veel werk zijn geweest.

Na thuiskomst kwam Hendrika op het idee om een emmer water over zichzelf heen te gooien, aan Hilde de taak omdat te doen en aan Ilona de taak om het vast te leggen. (De beelden zijn zeer privé en worden niet gedeeld met de buitenwereld) Na de emmer water ontstond er al snel een watergevecht en volgend de bekers en emmers water door de lucht. Laura, Lisanna en Gijsbert haakten snel aan, ook Anne besloot ook mee te doen aan het watergevecht. Helaas was zij niet bekend met het eeuwenoude tafereel van om de hoek staan met een emmer water. Hilde was die persoon en gooide de emmer vol over Anne heen. En vanaf de andere kant gooiden Laura en Lisanna ook nog een emmer over het arme schaap heen. Anne probeerde een vluchtroute te vinden, maar haar slipper kon alle druk niet aan en begaf het precies op het moment dat Anne hem het hardst nodig had. Met als gevolg dat ze volop in het puin viel. ‘Loopt wel los,’ was haar antwoord, terwijl haar halve been open lag.

Toen was het alweer tijd voor het avondeten. En voor vele kwam een grote wens in vervulling. We kregen namelijk patat. Volgens Roemeens recept… dat dan weer wel. Het was wel de enige keer dat al het eten op was. En zoals alle vorige avonden kregen we er weer kip bij. Nog voordat we konden danken voor ons eten, werden we hevig onderbroken door luid geschreeuw. De kinderen konden ons gewoon niet missen en waren het hele stuk naar ons huis gelopen. Ze stonden voor de poort te roepen en te zwaaien totdat we naar buiten zouden komen. Natuurlijk konden een aantal onder ons de schattige kinderen niet weerstaan en stormden naar buiten toe om nog vele knuffels en high fives uit te delen. Jan bleef binnen over met de ravage die veertien mensen lieten staan.

Na een avond die wat anders liep dan normaal, ging iedereen nog snel zijn spullen inpakken, draaide Lisanna de laatste wasjes en werd er nog snel opgeruimd en schoongemaakt. Tegen de tijd dat iedereen echt in zijn bed belandde hadden we nog maar zo’n vijf en een half uur om te slapen, maar onder het motto: ‘morgen kunnen we in de auto weer verder slapen’ vielen we allemaal in slaap en droomde we leuke dromen.

Dinsdag

De dinsdag begon al vroeg. Voor sommigen stond de wekker al op 6.00 uur. We hadden de avond ervoor namelijk afgesproken dat iedereen om zeven uur klaar moest staan om te vertrekken. De laatste spullen werden opgeruimd en schoongemaakt en om kwart over zeven waren de auto’s helemaal vol geladen en stonden we klaar om te vertrekken. Maar niet voordat we nog met z’n allen hebben gedankt voor onze mooie tijd en gebeden voor een voorspoedige reis. Ook kwam pastoor Szillard ons nog uitzwaaien. Toen was de tijd toch echt aangekomen om te vertrekken. Het was erg stil in de auto terwijl we voor de laatste keer langs het zigeunerdorpje reden. En ook omdat de meesten al in slaap waren gevallen toen we slechts twee minuten onderweg waren.

Het duurde niet lang of de hele auto van Pieter was in dromenland. Alleen Anne-Lotte was nog wakker en die verveelde zich wel een beetje. Aan tijde kanten van haar lagen Hilde en Ilona in precies dezelfde houding te slapen. Allebei met hun rug naar Anne-Lotte toegekeerd en hun voeten tegen het raam geduwd. Het zag er best wel komisch uit. Achter in de auto lagen Timo en Chris heel schattig tegen elkaar aan te slapen. Gelukkig werden ze allebei goed in de gaten gehouden door Pieter die alles door zijn spiegel kon zien.

De reis liep zeer voorspoedig en we hebben nergens in de file hoeven staan. Toen we op een parkeerplaats in Tsjechië een tussenstop hielden om onze voedselvoorraad bij te vullen, raakten we in de praat met twee lifters. Een Nederlander en een Brit vroegen om een lift naar Praag. We wilde graag gastvrij zijn en bood de jongens een lift aan in zijn auto. We hadden immers nog een paar plekken over en Praag lag ook op onze route.

Toen de twee lifters afgezet waren bij Praag, vervolgde wij onze reis naar Dresden. Hier zouden we onze laatste nacht doorbrengen. Rond kwart voor zeven kwamen dan eindelijk in het hotel aan. De kamers werden verdeeld en toen was het tijd om te gaan eten. Gelukkig was het een viersterren hotel (onze complimenten aan Pieter, die het hotel heeft uitgekozen) en zat er ook een restaurant beneden. Dus hoefden we slechts een paar trappen af om er te komen. Maar zelfs toen waren er nog mensen te laat. Hoe krijgen ze het voor elkaar… Maar goed. Toen iedereen er uiteindelijk was, konden we gaan eten. Voor de kok was het blijkbaar ook voor het eerst dat er zoveel mensen kwamen eten, want het duurde best lang voordat alles geserveerd werd. Gelukkig heeft het verder heerlijk gesmaakt. Op een gegeven moment moesten we wel erg lang wachten op het toetje en Pieter begon zich een beetje te vervelen. Hij wilde even laten zien hoe sterk hij wel niet was en begon aan het mooie, groene tafelkleed trekken. Helaas zat Anne-Lotte tegenover hem en die liet dit natuurlijk niet zomaar gebeuren. Na een hevige krachtstrijd moest uiteindelijk het tafelkleed het onderspit delven. Na een laatste ruk van Pieter scheurde het doormidden en zaten Pieter en Anne-Lotte allebei met een stuk kleed in hun handen. (Aangezien Pieter de volwassene is, mag hij aansprakelijk gesteld worden voor eventuele schade die vergoed moet worden)

Terwijl wij het bewijsmateriaal van het kapotte tafelkleed probeerden te verbergen, kwam eindelijk het toetje eraan. Gelukkig is het niet opgemerkt door de serveerster. Tijdens het toetje moest Pieter nog even gecoacht worden door Fleur met een vork. De reden is ook voor ons nog steeds onbekend.

Eenmaal terug in de hotelkamer werd Hilde opgeschrikt door een hels kabaal. Ze wilde al heel hard Anne roepen om haar de schuld te geven. Want uit ervaring weten wij dat Anne wel vaker dingen laat vallen. Maar niets was minder waar, het was Lisanna die een glas kapot had laten vallen. Het was een bloederig festijn en daarom werd Gijsbert ingeschakeld. Hem werd verteld dat er een crisissituatie was ontstaan en er overal glas en bloed lag. In werkelijkheid was dat helemaal niet zo. Maar binnen één minuut stond Gijsbert al voor de deur. Hij dacht: als Fleur het niet op kan lossen, moet er wel iets heel ergs gebeurd zijn. Na deze ingrijpende situatie lukte het toch nog wat nachtrust te pakken. Het zou onze laatste nacht zijn en om er de dag erna nog een beetje frisjes uit te zien voor alle ouders was een goede nachtrust zeer belangrijk. Helaas dacht het onweer daar anders over, maar omdat we na al die nachten met z’n allen een slaaptekort hadden opgebouwd vielen we allemaal als een blok in slaap.

*Hendrik 2.0 is een gefingeerde naam, de echte naam is bekend bij de redactie.

Woensdag

Op deze allerlaatste dag van onze reis stond iedereen weer fris en fruitig op in de vroege morgen. Na een goed ontbijt in het hotel was de tijd toch echt aangebroken om onze laatste rit naar huis te hervatten. Om acht uur waren de auto’s weer volgeladen met alle spullen en konden we vertrekken. Zoals gewoonlijk was het weer erg rustig in de auto, want bijna iedereen lag te slapen. Het was ook zo’n vermoeiende reis geweest. Maar na nog geen twintig minuten rijden ging het mis. Pieter zat niet zo goed op te letten en miste een afslag. Met als gevolg dat we bij de volgende afslag, die acht kilometer verderop lag, pas konden omkeren.

Daarna liep de reis zeer voorspoedig. In Duitsland konden we op sommige plaatsen met 140 km/u over de snelweg scheuren, dus dat ging lekker snel. Op een gegeven moment kwamen we op een heel verwarrend stuk met allemaal wegafzettingen. Dus voor de zekerheid had Gijsbert, die bij Jan in de auto zat, Pieter maar even gebeld voor instructies. Er volgde een zeer uitgebreide uitleg over hoe er gereden moest worden, het kon dus haast niet meer fout gaan. Maar niets was minder waar. Na een paar minuten ontvingen we weer een telefoontje van Gijsbert. Verkeerde afslag genomen… Gelukkig was er verderop een parkeerplaats waar we konden wachten.

Toen we allemaal weer compleet waren, vervolgden we onze reis. Het duurde niet lang of de volgende tegenslag kwam ons tegemoet. Pieter had zich voorgenomen om dit keer extra goed op te letten als er weer een afslag kwam. Maar op de een of andere manier ging het weer fout. Nu was het toch echt de schuld van de TomTom, aldus Pieter, die dit keer een afslag te vroeg nam. Om dit te kunnen verwerken zocht hij een parkeerplaats op. Maar de hoogte was slechts twee meter, dus vond Pieter het verstandiger om in de berm te gaan staan. Daar reed hij nogal hard over een paar stenen heen, waardoor de hele auto hevig heen en weer geschud werd.

Toen we weer op de snelweg reden, bleek ineens de band van de auto lek te zijn. En u kunt al wel raden hoe dat gekomen is(zo niet: zie bovenstaande alinea, laatste zin). Gelukkig lag er een reserveband achter in de auto en was Jan heel goed in banden verwisselen. Binnen veertig minuten was alles opgelost en konden we weer verder.

Op deze paar incidenten na is onze reis toch goed verlopen en nog belangrijker, er is niemand gewond geraakt. We hebben slechts één keer in de file gestaan, en dat was bij de afrit bij Maarsbergen. Om ongeveer half vijf reden we dan eindelijk Woudenberg binnen en daar stonden (bijna) alle ouders ons op te wachten. We hebben met z’n allen heerlijk gegeten en ondertussen werden er allerlei verhalen uitgewisseld. Op een gegeven moment was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Er werd nog veel geknuffeld en mooie woorden gesproken. Toen vond iedereen zijn weg terug naar huis.

Dit was onze allerlaatste gewone blog, komend weekend komen er nog wat leuke wist-je-datjes online. We zijn blij en dankbaar dat we deze reis met elkaar hebben mogen maken en voor de mooie tijd die we hebben gehad.

Tot ziens! En wie weet: tot de volgende keer!