Het weekend: chocoladegrap en mannenavond

Door onze correspondenten Timo Aalberts en Chris Vink. Hendrika* heeft ook meegewerkt.

Zaterdag

Vandaag hoefden we geen kinderwerk of sloopwerk te doen. We hadden namelijk een dagje voor onszelf. We hadden besloten om naar Debrecen, een stad in Hongarije, te gaan. Hier zouden we een mooie kerk bezoeken, en verder mochten we de dag zelf invullen. We vertrokken om 10.45. Bij de douane duurde het eventjes, omdat de vrouw haar nagels aan het lakken was, terwijl we aan het wachten waren. Gelukkig was er verder geen rij en kwamen we redelijk snel de grens over. Helaas werden we vijf minuten later weer aangehouden door de politie. Pieter moest blazen maar gelukkig was hij niet zat en konden we gewoon door. Na wat gepruts met de parkeerautomaat kwamen we bij de kerk aan en probeerden we kaartjes te kopen. Maar je kon niet met pin betalen dus gingen we naar een bank om daar geld te pinnen. Eenmaal binnen gingen we eerst na het gedeelte waar de preek wordt gehouden. Toen konden we verder omhoog via een smal trappetje. Boven hadden ze maquettes gemaakt en we keken even rond. Daarna splitste iedereen zich op en gingen we ontdekken wat de kerk nog meer voor ons in petto had. Het bijzondere aan de kerk was dat je er nogal snel kon verdwalen. Via veel smalle gangetjes en met veel gekronkel kwamen we uiteindelijk in het topje van de toren. Het was een heel mooi uitzicht en zo. Toen we weer naar beneden wilden gaan, stuitten we op een probleem. De deur onderaan de toren was namelijk op slot! We moesten weer vier verdiepingen omhoog lopen, wat erg vermoeiend was. Gelukkig zijn we er via een andere route toch uit gekomen.

Daarna gingen we lunchen. We hadden al snel besloten dat we pizza gingen eten. Zo kwamen we bij een restaurant waar je van alles kon kopen, waaronder pizza. Pieter kwam erachter dat hij zijn mobiel waarschijnlijk in de kerk had laten liggen. Dat is natuurlijk vervelend. Dat de kerk om 13 uur dicht ging, en dat het nu al 12.58 was, maakte het nog vervelender. Gelukkig heeft hij zijn mobiel op tijd terug kunnen halen. We hebben dus lekker pizza gegeten, en toen kwam de serveerster met de bon, waar Gijsberts adres op stond. Gijsbert stond perplex, want hoe wist zij zijn adres? Het duurde even voor hij verteld kreeg wat er gebeurd was. Pieter had van te voren aangegeven dat we voor iedereen in een keer wilde bestellen en de vrouw had daarbij om een naam en een adres gevraagd voor een bon. Vervolgens schreef Pieter het adres van Gijsbert op. Dit verklaarde natuurlijk hoe zij aan zijn adres kwam.

Na de lunch spraken we af om om 17.30 weer bij elkaar te komen. Iedereen ging tot die tijd zijn eigen weg. Timo, Chris, Pieter, Gijsbert en Jan volgden hun manneninstinct en zochten de dichtstbijzijnde Mediamarkt op. We hebben daar wat rondgeneusd bij de smartphones en andere technische hoogstandjes. Gijsbert heeft ook nog een HDMI-kabeltje gekocht zodat we ’s avonds konden Netflixen op het grote tv-scherm. Ondertussen gingen de tien meiden in tegenstelling tot de mannen wèl iets cultureels doen: op zoek naar een museum. Toen zij hier aangekomen waren keken zij door de ramen heen en kwamen ze tot de conclusie dat op zoek gaan naar een H&M en alle andere winkels die we in Nederland uiteraard niet kennen, een beter idee was. Nadat drie keer het alarm afging in de H&M waren ze toch allemaal binnen en liepen ze als echte Nederlanders direct op de sale af. Een veldslag later is het toch gelukt om wat leuks te vinden.

Hierna gingen wij, de mannen, een ijsje halen. Het was na een hoop gebarentaal Chris gelukt een ijsje te bestellen. Timo had toch al moeite met kiezen en besloot precies hetzelfde ijsje te nemen. Dat bespaarde het uitleggen van welk hoorntje en welke twee soorten ijs hij wilde. Nadat we een ijsje hadden gegeten gingen Gijsbert, Jan en Pieter boodschappen doen. Timo en Chris gingen nog wat rondlopen in de stad. We besloten een winkeltje in te gaan, waar we potentieel nog wat souvenirs konden kopen. Het was nogal een bijzondere winkel, want er waren 18+, niet Ichthus-proof spullen uitgestald naast de knuffels en ballonnen. We besloten niets te kopen.

Toen we na een poosje keken hoe laat het was, bleek dat we nog twee minuten hadden om bij de verzamelplek te komen. Gelukkig stonden we daar hoogstens 200 meter vanaf. Eenmaal daar aangekomen zei Fleur tegen ons dat we een ijsje gingen eten. We waren best verbaasd want hadden al een ijsje op. Er ontstond bijna paniek totdat we bedachten dat we twee ijsjes konden eten. Wat een opluchting. Het bleek dat er maar weinig mensen waren die nog een ijsje wilden. Wij hadden daarentegen nog wel zin in een ijsje. Het was nogal opmerkelijk dat wij ons tweede ijsje mochten eten, terwijl anderen hun eerste ijsje al afsloegen. Uiteindelijk wilden nog aardig wat mensen wel een ijsje. Nadat we ons tweede ijsje hadden opgegeten gingen we weer terug naar de bus en reden we naar huis.

Vandaag stond er weer rijst met kippenvleugels op het menu. Timo walgt al van het woord ‘kippenvleugel’ dus voor hem was het geen pretje.
Na het eten gingen we lekker even Neflixen. We gooiden de matrassen naar beneden en legden ze tactisch neer. Eerst ontstond er nogal commotie omdat we met z’n zevenen op drie matrassen zouden moeten liggen, maar gelukkig lukte het uiteindelijk. Toen kwam het moeilijkste gedeelte: de film kiezen. De keuze was eerst gevallen op een meiden-jank-veel-ijs-chocola-en-tissues-film. Maar daar zaten de mannen echt niet op te wachten, dus keken we verder. (Snap je hem, Timo? – Ja Chris, ik snap hem) Uiteindelijk besloten we ’17 Again’ te kijken.

De volgende alinea is geschreven vanuit de belevingswereld van Hendrika.
“Deze filmavond stond al dagen op de planning dus van tevoren werd al expliciet de opdracht meegegeven aan boodschappenman Jan (alles wat rijmt is waar) om kilo’s chocolade in te slaan. In Debrecen had boodschappenman Jan samen met zijn kornuiten Gijsbert en Pieter inderdaad kilo’s chocola gekocht wat zorgde voor rare gezichten in de winkel. Maar het boodschappenteam besloot het bestaan van deze repen nog even voor zich te houden. Eenmaal thuisgekomen waren de meiden niet van boodschappenman Jan en zijn team af te slaan want: waar was de chocola? ‘De chocolade was op’, was hun eenstemmige antwoord. Met teleurgestelde gezichten begonnen de meiden dan ook aan de film; want wat is een filmavond zonder chocola? Op de helft van de film besloot Pieter de meiden dan maar uit hun lijden te verlossen en stelde de retorische vraag: ‘Zal ik dan maar de chocolade pakken?’ De half-slapende gezichten van de meiden veranderden in glimlachende gezichten met luid gegil. Zo konden we verder de film kijken met veel chocolade eten. Het was heel gezellig.”

Zondag

Vandaag zouden we naar de kerk van Zillard gaan. Zillard kwam ons ’s ochtends ophalen. Het was wel bijzonder, want bijna alles werd door vrouwen gedaan. We hoorden later dat dat niet gebruikelijk was, maar omdat er in een andere dorpje iemand ernstig ziek was, waren een aantal mannen daar naar toe.

Net als de vorige keer mochten we weer een liedje zingen. We herkenden eerder de melodie van ‘vader God ik vraag me af’ in de Hongaarse zang. We bedachten dat het misschien leuk was als wij hetzelfde liedje zouden zingen, alleen dan in het Nederlands. Laszlo ging ons ook nog wat vertellen, en deed dat via een Nederlandse vrouw (Areke). Zij woonde al erg lang in Hongarije, en kon dus vloeiend Hongaars spreken en verstaan. Toen Pieter ook van deze tolk gebruik wilde maken, ging het niet helemaal goed. Toen Pieter iets in het Nederlands zei, gaf zei dezelfde Nederlandse woorden door. Ze vertaalde dus Nederlands naar Nederlands. Het was wel komisch. Gelukkig had ze al snel door dat het niet helemaal ging zoals het zou moeten gaan. Na de dienst nodigde Areke ons uit om bij haar koffie te komen drinken. Dat aanbod namen we maar al te graag aan. Ze zou namelijk ook wat vertellen over haar werk, en haar kinderopvang/schooltje, en wat het effect van haar werk was na ruim vijftien jaar. Het was heel bijzonder, want ze vertelde dat God haar in alles voorzag. Alle beslissingen maakte ze met God. Ook benadrukte ze hoe dankbaar ze is voor wat ze heeft bereikt met de zigeuners.

We konden helaas niet lang bij deze inspirerende vrouw blijven, omdat het eten al was gebracht. Doordat er niet open was gedaan moesten we nog even langs het restaurant, om het eten alsnog op te halen. Het eten bestond uit spaghetti, dat al koud geworden was. Desalniettemin hebben we ervan genoten.

Al snel na het eten gingen diegenen die wilden naar de zigeunerkerk. Dat was het kerkje waar we de week ervoor ook waren geweest, en waar de zigeuners waar wij mee werkten ook heen gingen. We hadden deze keer niemand bij ons die zowel Engels als Hongaars kon, en dus was het spannend hoe het zou lopen. We kwamen er gelukkig wel uit. Wederom hebben we twee liedjes gezongen, waaronder ‘de Here zegent jou’. We hadden in de groep een paar keer een popcorn-gebed gedaan. Hierbij mocht je wat bidden als je dat wilde. Er was dus geen volgorde. Deze popcorn-gebeden waren in onze groep al snel klaar, maar in deze kerk was dat anders. Elke keer was er wel weer iemand anders die wat te zeggen had in het gebed. Ook Pieter had wat in het Nederlands gebeden. Het was bijzonder dat er zo veel mensen waren die dus wat te bidden hadden.

Naast mij zat een jongetje, en omdat ik, Timo, een voorbeeld-functie heb, besloot ik tijdens het bidden niet te reageren op het aantikken van dat jongetje. Ik hield mijn ogen dicht, en luisterde naar het Hongaarse bidden. Helaas dacht dat jongetje dat ik tijdens het bidden in slaap was gevallen… Dat was uiteraard niet het geval, maar hoe leg je dat uit?! Al snel verspreidde het nieuws zich naar meer jongetjes, die het prachtig vonden dat ik zogenaamd in slaap was gevallen. Ik gaf het verdedigen op en ze hielden er gelukkig al snel over op.
Na de kerk moesten er nog veel kindjes opgetild worden en na een poosje stoeien en spelen was het tijd om weer terug naar ons huis te gaan. Met allemaal zwaaiende kinderen reden we weg. De rest van de middag hebben we vooral uitgerust.

We hadden vandaag weer een bijzonder Hongaars gerecht ontvangen. Het waren een soort bolletjes, die behoorlijk glad waren, en die naar pannenkoek smaakten. Het was best lekker, maar de smaak begon na een paar happen al te vervelen. Er zat verder namelijk niets door. Chris en een paar andere deden chocopasta door de bolletjes. In het begin was het lekker wat afwisseling maar na een paar happen was je kotsmisselijk, omdat je eigenlijk gewoon een pot pasta leeglepelt. Sommigen hebben nog wat spaghetti van de middag opgewarmd. De meningen over de maaltijd verschilden, maar iedereen heeft voldoende kunnen eten. We kregen ook mierzoete, maar lekkere frambozenyoghurt. Al met al was de maaltijd zo slecht (nog niet).

We hadden na het eten stille tijd en het was zeer interessant wat er allemaal gezegd werd. We waren aan het praten toen Hendrika* opeens een zwerfkat zag. Ze begon een heel zielig verhaal op te hangen over een zwart katje wat ze heeft gehad die nu dood is. Hendrika* wilde het katje gaan voeren, maar dat leek de rest een erg slecht idee. Ze wilde namelijk een bordje met rijst en groente buiten zetten zodat het katje eten kon. Hendrik* vond het daarintegen geen goed idee, katten waren niet zijn ding en dreigde de kat hardhandig weg te jagen. Toen barste Hendrika* bijna in tranen uit dus mocht het toch. Het zag er erg onnozel uit, zo’n bord koud eten dat alleen maar ongedierte lokt, maar Hendrika* vond het ‘spannend’ en dus werd het gedoogd. Na tien minuten kwam Hendrika zelf ook tot de conclusie dat een bord met eten buiten zet geen kat trekt, maar alleen maar andere beesten. Na een lange discussie heeft Hendrika dan het bord met eten eindelijk weggehaald.

Pieter had nog zin in een echte ‘mannenavond’ en hij had zin om de ‘Machine Gun Preacher’ te kijken. Wij mannen vonden dat een goed idee dus zeulde we weer onze matrassen naar beneden. Daar aangekomen kwamen we er alleen achter dat het ethisch verantwoord is om meiden toe te laten op de ‘mannenavond’ dus keken we met z’n allen. Het was heel gezellig.

*Hendrika kun je nog kennen uit onze vorige blog. Hendrik is een gefingeerde naam, de echte naam is bekend bij de redactie.