De eerste dagen bouwen (en slopen)

Door onze correspondenten Bouw, Timo Aalberts en Chris Vink 

Maandag 24 juli

Vandaag was de eerste werkdag. Ook zouden de kinderen voor het eerst op bezoek komen. Iedereen zat rond 8 uur aan tafel voor het ontbijt. We werden geïntroduceerd aan de ‘manager (naam wordt uitgelegd)’ en andere mensen die ons zouden begeleiden bij de bouw. Om ongeveer 8.30 stonden de eerste kinderen al bij het hek. En dat terwijl het kinderwerk pas om 9.30 zou beginnen. Ze riepen en zwaaiden naar ons, en het bleek dat ze er zin in hadden! De speaker ging gelijk aan, en vooral de liedjes Hokey Cokey en de Hoki Poki vielen erg bij de kinderen in de smaak. De groep werd in tweeën gesplitst. Één groep, Lisanna, Naomi, Pieter, Laszlo (de pastoor), Chris en Timo begonnen ’s morgens al met het klussen. De rest van de groep gingen ’s ochtends bezig met de kinderen.

Ondertussen moesten we twee schuren leeghalen. Het was allemaal echte troep, wat je ook in oude schuren in Nederland zou kunnen aantreffen. Zo vonden we een rollator, een schoolbord, allemaal gaas en andere bouwmaterialen. Tijdens het leeghalen van de schuren begonnen we ons eigenlijk af te vragen wat ze met alle rommel gingen doen. Het bleek dat ze geen idee hadden; ze deden maar wat. We waren er verbaasd over maar we moesten accepteren dat het hier gewoon wat anders is. Toen we alles hadden leeggehaald konden we de kinderstoeltjes en tafeltjes naar de eerste verdieping brengen. Na het gesjouw hadden we echt even de behoefte om ons onze agressie te uiten. Dat kwam goed uit, want er moest nog een muurtje uit getikt worden. We hadden het idee dat het ‘muurtje’ het na drie krachtige slagen zou begeven. Dat viel vies tegen. Het ‘muurtje’ bleek een muur van ongeveer een halve meter dik te zijn, met stenen die moeilijk te doorboren waren. Ook was de hamer heel zwaar, waardoor ons mooie idee kapotgeslagen werd (snap je hem Timo?). Pieter dacht even een beginnetje te maken door een gat te slaan, maar dat bleek dus niet zo makkelijk. Ook de mannen die ons hielpen wisten niet precies wat te doen. Ze veranderden om de 5 minuten van tactiek, van eerst een gat in het midden, naar de muur van boven tot onder eruitzagen in het midden, naar van boven naar beneden slopen. Dat er veel verschillende tactieken waren, was ook wel logisch, omdat de muur moeilijk te slopen was. Dat laatste idee, bedacht door onze pastoor, werkte. Toen de eerste stenen los waren, werd het werk makkelijker en konden mensen beginnen met het verplaatsen van de stenen. Halverwege kwamen een paar vrouwen ons brood met kaas en salami brengen. De broodjes hier zijn behoorlijk groot. Een stuk groter dan in Nederland. Onder andere Pieter en Gijsbert pakten het goed aan, want zij konden de kleinere stukken pakken. Chris daarentegen, kreeg een heel groot stuk in zijn handen geduwd. Voordat Chris kon reageren waren de juffies al weg. Chris kon het brood niet op, en zat met zijn brood te prutsen. De rest van de groep lag in een deuk, maar Chris wist niet goed wat te doen. Uiteindelijk kreeg hij het geniale idee om het stuk brood naast zijn bed te leggen en later op te eten. Maar eerlijk is eerlijk, het zag er wel erg triest uit, zo’n half-aangevreten broodkorst met wat salami. Aan het einde was een groot deel van de muur weg, en zat ons werk voor die dag erop.

Na een dag hard werken is het belangrijk om goed te eten. Dat hadden de Hongaren/Roemenen ook begrepen, want met een derde van het gebrachte eten hadden we ook genoeg. Het voorgerecht bestond uit een heerlijk soepje met een bijzondere soort soepballen. Het was een lekkere soep, alleen was er wederom veel te veel. Pieter had besloten door te geven aan Laszlo om minder eten te maken, omdat het zonde was om zoveel weg te gooien. Het hoofdgerecht bestond uit een salade, frietjes, en twee soorten vlees. Kippenpootjes en vlees waarvan niemand wist van welk dier het was. Ze lieten hun fantasie hun gang gaan, en op een gegeven moment was besloten dat het hond was. Dat was geen lekker idee, maar het vlees was wel lekker. Na het eten hadden we nog stille tijd over een stuk uit Jakobus. Daarmee sloten we ook onze dag af.

Dinsdag 25 juli

Disclaimer: Begrijp ons niet verkeerd. Iedereen heeft echt hard gewerkt, inclusief onze begeleiders. In de blog zijn alleen wat grappige incidenten genoemd.

Net als op maandag zat iedereen weer netjes om 8.00 aan tafel. En verder liep de organisatie ook net als maandag. De groep werd weer opgesplitst, de ene groep ging weer bouwen. De andere groep ging in de ochtend weer kinderwerk doen. De Hongaarse/Roemeense mannen die ook werkten, hadden in de ochtend wat anders aan hun hoofd. Eén meneer viel behoorlijk op. Hij had een oortje in voor als hij gebeld zou worden, wat er heel professioneel uit zag. Ook had hij een streng snorretje, en keek hij super chagrijnig. Omdat hij er zo professioneel uit zag, werd hij ‘de manager’ genoemd. Ze hadden deze ochtend dus wat anders aan hun hoofd. Ze hadden een kruiwagen gevonden waarvan het wiel los zat. Vervolgens zijn ze er zo ongeveer de hele ochtend mee bezig geweest om dat wiel er weer op te krijgen, met z’n tweeën welteverstaan. Ondertussen sloopten we het laatste deel van de muur en tilden we het puin naar buiten. Toen we daar klaar mee waren, werden we verrast met speciale, Hongaarse donuts. Het smaakte voortreffelijk, en de juffies bleven ze maar aanbieden. Nadat we onze snacks hadden opgesmikkeld, kwam Laszlo ons vertellen wat ze met de schuur wilden gaan doen. Er was namelijk een hoogteverschil van een halve meter. Het plan was om het beton van het hogere deel gedeelte af te boren en te gebruiken als opvulling voor het lagere gedeelte. Enthousiast gingen we weer aan het werk en het werk vorderde snel dankzij de hulp van de mensen die ’s ochtends kinderwerk hadden gedaan. Als ze het beton los gingen boren mochten wij even buiten uitrusten. Op dat moment kwam een vrachtwagen het nodige grind voor het cement brengen. We vroegen ons af of de vrachtwagen wel de tuin in kon rijden, maar de chauffeur bleek handig te zijn met de vrachtwagen. Helaas was de tuin hellend en glad door de modder en kon de vrachtwagen daardoor niet verder komen, ondanks zijn vele pogingen. Er werd een spoedvergadering ingepland door de bouwbroeders. Uiteindelijk kwam er een oplossing. De chauffeur ging weer achter het stuur zitten en liet de bak met het grind langzaam omhoog gaan. Wij dachten dat hij maar een klein beetje van het grind zou lossen als pad voor de vrachtwagen. Maar dat was hun oplossing niet, ze deden meteen alles. Wij werden gedwongen het afschuwelijke tafereel met lede ogen te aanschouwen. Pieter wilde nog naar de vrachtwagen rennen om hem te stoppen, maar het was al te laat…

Met iets minder hoop, onze hoop begon eigenlijk in onze schoenen te zinken, gingen we weer lekker verder. We hebben de laatste stenen verplaatst. Waar we wel goed op moesten passen is dat we het lampje niet raakten. Dit lampje was namelijk door de manager aangedraaid. Het bleek alleen dat de manager dit niet in z’n eentje kon en dus riep hij de hulp in van iemand anders. Het zag er wel vreemd uit dat twee mannen samen één peertje aandraaiden. Het eten was weer lekker en na de bijbeltijd liep onze dag weer tot een einde.